Samen met mijn vriendin Tira schreef ik dit blog; over een moeilijke periode in haar leven. 2 jaar geleden kreeg zij borstkanker en onderging een jaar lang behandelingen. Ze leefde in grote onzekerheid of haar hartenwens, een volgende zwangerschap, er nog wel in zat.
25 september 2018, de dag die ons leven totaal overhoop gooide.
Het zal wel niks zijn
Ik voelde al zo’n week of twee een knobbel in mijn oksel, maar ik dacht nog naïef: “Ach dat zal wel niks zijn”. Ik voelde hem ook niet elke keer, dus misschien was het wel een melkklier nog van de borstvoeding die ik Liam had gegeven. “Of was ik misschien opnieuw zwanger?” Nadat ik dat aan mijn schoonmoeder verteld had, kreeg ik van haar een soort van op mijn kop en ik beloofde toch even de dokter te gaan bellen. Maar vlak voordat de afspraak zou plaatsvinden, voelde ik de bobbel niet meer, en ik besloot om af te bellen. Toen ik belde, kreeg ik alleen de voicemail van de praktijk, omdat het lunchtijd was. Ik ging dus toch maar naar de afspraak. De dokter vermoedde ook dat het waarschijnlijk niks was, omdat het leek op wat onschuldig weefsel, maar voor de gemoedstoestand toch maar naar het ziekenhuis voor een mammografie. Een week later kon ik pas in het ziekenhuis terecht, waarvoor ik van mijn directe omgeving weer ‘op mijn kop’ kreeg, omdat het nog een week duurde. “Wat als het wel wat is?!” werd er gezegd. Maar ik wist zeker dat het niets was want ik voelde me namelijk niet ziek. Helemaal niet.
Leven op z’n kop
Mijn moeder was mee met de mammografie. Zij wist dat er ook standaard een echo bij hoorde. Maar toen wilde ze ook nog een punctie doen. Dat is totaal niet standaard dus ik had toch mijn man Dave maar even gebeld. Die is gelijk in zijn auto gestapt en was in no-time vanuit Enkhuizen naar gereden. We kregen om 14.00 ‘s middags de uitslag te horen. Slecht nieuws. “Mevrouw, u heeft borstkanker.” Ja, daar was het hoge woord. Borstkanker. Dit paste niet in mijn planning! Noah was 3 jaar en Liam was net 1 geworden. Ik was net lekker aan het werk als juf en wilde over een jaar graag een derde kindje. Dit paste totaal niet in mijn plan!
Eitjes invriezen
In oktober begonnen we met de eerste behandelingen. Maar daarvoor moesten we nog een beslissing nemen. Wilden we eitjes invriezen voor een eventueel derde kindje? Wilden we de chemo uitstellen om eerst aan de hormonen te gaan, zodat we bezig konden zijn met die eitjes. Jeetje, wat was dat een rot-beslissing. Ik wilde zo graag nog een kindje en daar werd me even gezegd dat de kans er was dat dat niet meer kon, na alle chemo en bestralingen. Na lang met elkaar gesproken te hebben, kozen we ervoor gelijk te beginnen met de chemo en die eitjes te laten voor wat het was. We hebben 2 prachtige jongens en we zien wel wat er hierna gebeurt.
De behandeling
Een jaar lang gingen we intensief bezig met iets wat niet mijn plan was. Iets wat ik niet heb willen accepteren. Iets wat ik geen plekje kon geven. Ik wilde geen kanker. Ik wilde een baby! Ik begon met chemo’s. De eerste zou een vrij heftige chemo zijn en de tweede was een wat mildere. 2 chemo’s in 3 weken. Na de eerste dacht ik dat ik de wereld nog wel aan kon. Dit viel wel mee! Maar zodra ik er 2 had gehad, werd alles anders. Ik voelde me beroerd, werd misselijk en voelde me volledig futloos. Mijn hormonen schommelden alle kanten op en in mijn borstel vond ik plukken haar. Na 21 dagen stond de kapster mijn hoofd kaal te scheren. 2 weken chemo. 1 week rust. 6 maanden lang. Daarna onderging ik een operatie waarbij ze een klier uit mijn oksel haalden. Vervolgens 15 bestralingen waarvoor ik een periode elke dag op en neer naar het ziekenhuis in Almere moest. Het immuunsysteem kan kankercellen opruimen door eiwitten, dus ook een jaar lang een eiwittenkuur.
Oktober 2019
Eindelijk was ik dan echt klaar met alles. De dokter zei: “Je bent kankervrij.” Ik kon het niet bevatten.
“Over 6 maanden zien we je terug voor je eerst controle. We adviseren 2 jaar te wachten voor een volgende zwangerschap.” Wacht, wat! 2 jaar? Weer niet mijn plan! Ik wilde niet wachten, ik wilde deze deur dicht gooien. Ik wilde mijn leven weer oppakken en niet meer achterom kijken, maar doorgaan. In december 2019 zeiden Dave en ik tegen elkaar: “Weet je wat, we zien wel hoe het loopt.” De kanker was niet hormonaal dus dat zal geen extra klap geven. “We zien het wel.”
Januari 2020
“Schatje, ik heb een test gedaan en hij geeft 2 streepjes. We krijgen een baby!” Dave moest even slikken. Waren we hier al aan toe? In plaats van hard te juichen, moesten we beide even aan het idee wennen. Poeh, dit is toch wel even slikken. Zo snel! Ik ben nog geen drie volle maanden van mijn behandelingen af. Maar de dokter geeft groen licht: We krijgen een baby! En als kers op de taart blijkt het ook nog eens een meisje te worden.
Angstige zwangerschap
De zwangerschap ging goed. Ik was wel wat vermoeider dan anders maar dat nam ik voor lief. Elk half jaar heb ik controle voor kanker maar toen konden; door de zwangerschap; veel afspraken niet doorgaan. De controles bij de oncoloog konden wel doorgaan. Hij voelde mijn nek, mijn hals, mijn borsten en mijn buik. “Alles voelt goed” zei hij. Maar ik dacht: “Dat zegt hij wel, maar hoe goed is dit te voelen met melkklieren en al die hormonen in mijn lijf?” Gelukkig kon Dave me weer met beide benen op de grond zetten en zei dat deze man dit wel vaker zal hebben gedaan. Helaas kon de mammografie niet doorgaan vanwege de straling dus wilde ik die zo snel mogelijk na de komst van de kleine laten doen en proberen te vertrouwen op wat de oncoloog tijdens de afspraken zei. Op 17 september 2020 had ik de laatste controle en die was goed. Dus ging me vanaf toen concentreren op de bevalling. Wist ik veel dat die de volgende dag gelijk van start zou gaan!
18 september 2020
Bijna 2 jaar na het verschrikkelijke nieuws kwam onze mooie dochter Yara ter wereld, om die weer een beetje mooier maken. Liam en Noah zijn zo blij met hun zusje. Liam kan haar wel kapot knuffelen!
En nu?
Alle controles zijn nog steeds goed. Dus nu vooral genieten. Van mijn gezin, mijn trots, mijn alles.
Lieve Tira, dankjewel voor het delen van jouw bijzondere verhaal.
x Miranda
