1e Wenochtend – Kinderdagverblijf
Ik merkte het al een tijdje. Sinds Matthias 1 jaar is geworden ontdekt en leert hij nog sneller dan ervoor. Hij heeft veel behoefte aan aandacht, vind alles enorm interessant en heeft veel energie. Ik kan hem niet de hele dag bezig houden dus voel me vaak schuldig als ik aan t het werk ben en hij achter mij in de box aan het spelen is. Hij is dat steeds sneller zat en ik kan niet meer geconcentreerd mijn werk doen. Tijd voor verandering. Na een gesprek bij mijn psycholoog snapte ik dit ineens. Ik dacht dat het nog wel langer zou duren voor we hieraan toe zouden zijn maar het was duidelijk dat de behoefte er nu al was. Dus besloten Bram en ik te gaan kijken naar een kinderdagverblijf voor Matthias.
Vlak bij ons huis zit een kinderopvang. Altijd als we hier langs lopen zie ik voor me hoe Matthias op dat plein zou spelen als hij wat ouder zou zijn. Ik besloot daarom hen als eerste te mailen om te vragen naar de mogelijkheden. Ook deed ik een proefberekening via de website van de Belastingdienst om te kijken hoeveel toeslag we zouden kunnen krijgen om de kosten voor de opvang te vergoeden. Dit bleek enorm mee te vallen! Slechts een paar tientjes per maand bijleggen.
Al de volgende dag werd ik gebeld door een medewerker om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek, een week later. We mochten met z’n drieën komen en werden ontvangen door dezelfde medewerker. Ze gaf ons alle informatie, had leuk oog voor Matthias en nam hem aan de hand mee naar het lokaaltje van de dagopvang. Het ging allemaal zo makkelijk en Matthias leek het allemaal prima te vinden. Ook konden we een kijkje nemen op de slaapzaal voor de middagdutjes en in de tuin. Wat een mooie plek voor Matthias om heerlijk al zijn energie kwijt te kunnen en een heerlijk idee voor mij dat hij zo dichtbij is maar ik zonder schuldgevoel me even 100% op werk kan focussen. Er is zo’n enorme lading van me schouders gevallen hierdoor, dat ik vaak ineens moet huilen de afgelopen dagen. Ik had niet door dat ik die lading meedroeg en ben daar eigenlijk best wel even van geschrokken. Onzekerheid speelt daar een grote rol in, al helemaal als het om mijn zoon gaat want ik wil, zoals elke moeder, het beste voor hem.
Afgelopen vrijdag is hij voor het eerst een ochtendje wezen wennen van 09.00 tot 13.00 uur. Ik mocht met een mondkapje op hem brengen naar het lokaal en even toekijken hoe hij zijn weg vond. Eerst bleef hij bij me staan en keek met open mond rond. Toen één van de juffen hem een speelgoed helikopter aangaf nam hij die met een brede lach aan en begon rond te lopen. Ik vond het zo aandoenlijk om te zien hoe hij lief lachte naar een kindje als die hem aankeek, maar ook zo weer verder ging met zijn eigen ding als het kindje wegliep. Ook vond ik het wel lastig dat de andere kindjes op afstand van hem bleven. Maar ik snap dat hij nieuw is en zij ook even moeten wennen.
Met een lege kinderwagen liep ik weer terug naar huis en voelde paniektranen opkomen. Binnen 5 seconde had ik mijn moeder aan de lijn en samen lieten we onze tranen lopen. Samen trots op ons kleine mannetje, mijn moeder trots op mij en ik ontzettend geholpen met haar emotionele steun. Gedurende de ochtend ontving ik diverse foto’s via Whatsapp, zie insta post, van Matthias en wat hij aan het doen was. Heerlijk buiten spelen en een warme hap tussen de middag. Hij leek ineens veel ouder op die foto’s. Zo fijn dat ze dat doen, die foto’s sturen! Bram werkt op vrijdag meestal een halve dag en haalde Matthias om 13 uur op. Hij kwam eerst thuis zijn werkspullen neerzetten en het was lekker weer dus wandelde hij heen en terug met Matthias. Die was heel erg moe dus heeft heerlijk 2 uurtjes geslapen terwijl Bram en ik in het zonnetje in de tuin genoten van een late lunch.
Het is me achteraf alles meegevallen, maar jeetje wat vreet dit aan je moedergevoel. Zo fijn dat we deze keuze nu gemaakt hebben. Ik heb nu alweer zin om hem morgenmiddag daar te gaan brengen en foto’s met dat blije smoeltje te krijgen!
x Miranda
